Η αποδοχή δεν είναι χατίρι προς τη διαφορετικότητα αλλά ένα δώρο προς τον εαυτό μας

Στην ιστοσελίδα autismspeaks.org, δημοσιεύτηκε πρόσφατα ως είδηση ότι ένα ζευγάρι στη Νέα Υόρκη καταχώρησε αγωγή εναντίον νηπιαγωγείου που δεν αποδέχθηκε το τρίχρονο παιδάκι τους για φοίτηση, επειδή είχε λάβει διάγνωση αυτισμού.  Η μητέρα θεώρησε ότι η απόρριψη (γιατί για απόρριψη πρόκειται) αποτελεί διάκριση που δεν μπορεί να παραμείνει ατιμώρητη.  Περαιτέρω, η διάκριση αυτή βασίστηκε σε μια απλή διάγνωση αυτισμού, και όχι στα σημεία, αφού οι υπεύθυνοι του σχολείου δεν είχαν καν γνωρίσει το παιδί.

Η θέση των εκπαιδευτικών ήταν ότι το σχολείο ‘δεν θα ταίριαζε στο παιδί της, θα ήταν πολύ αυστηρό για αυτόν’.

Το έναυσμα για να πω τη δική μου ιστορία, και να συγκρίνω ταυτόχρονα και τις αντίστοιχες συμπεριφορές των ιδιωτικών σχολείων στην Κύπρο, ήταν ακριβώς η πιο πάνω θέση των υπευθύνων του σχολείου στην Tribeca.  «Το σχολείο δεν είναι κατάλληλο για το παιδί σας».  Δεν θα τολμήσουν ποτέ να πουν στο γονιό, «Δεν θέλουμε το παιδί σας/ θα δυσκολευτούμε να το χειριστούμε / δεν το έχουμε ανάγκη, αφού έχουμε πολλά άλλα κανονικά παιδιά που πληρώνουν / έχουμε μάθει στα εύκολα».  Απορρίπτουν το παιδί, και η ειρωνεία είναι ότι σε μια ολοφάνερη προσπάθεια απενοχοποίησης τους, ισχυρίζονται ότι φταίει το ίδιο το σχολείο γιατί «δεν ταιριάζει» στο παιδί, αποφεύγοντας με ειλικρίνεια να πουν στο γονιό κατάμουτρα «το σακατεμένο παιδί σου δεν κάνει για το σχολείο μας».

Δεν γνωρίζω τι προβλέπει ο νόμος «Αmericans with Disabilities Act»  στο οποίο οι γονείς από τη Νέα Υόρκη βασίζουν την υπόθεση τους.  Γνωρίζω ότι στην Κύπρο δεν υπάρχει καμία βάση για αγωγή όταν ιδιωτικό σχολείο απορρίπτει την εισδοχή για οποιοδήποτε λόγο.

Το γράμμα [Μουσική]