Θετική σκέψη και δράση!

«Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των σκέψεών του. Αυτό που σκέφτεται, αυτό γίνεται και ο ίδιος». Mahatma Gandhi

Έχουμε κατακλυστεί από άρθρα και σεμινάρια θετικής σκέψης. Όπως σε όλους τους τομείς, κάποια προέρχονται από σοβαρούς επαγγελματίες, κάποια από αεριτζήδες που δράττονται της κρίσης. Ας ξεχωρίσουμε για λίγο όμως το ποιος μιλάει από το τι λέει, γιατί αυτό που λέει μπορεί να έχει κάτι να μας πει.

Η θετική σκέψη δίνει ώθηση και δύναμη να κυνηγήσουμε όσα θέλουμε. Παράλληλα όμως είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από κινητοποίηση και δράση. Όταν σκεφτόμαστε ότι δεν θα τα καταφέρουμε, συνήθως έτσι συμβαίνει κιόλας λόγω της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Ο μηχανισμός απλός: με την αρνητική μας διάθεση αγχωνόμαστε, δεν δρούμε στρατηγικά και νηφάλια, πέφτουμε σε αστοχίες και τελικά -ως δια μαγείας- ναι, δεν τα καταφέρνουμε.

Τρεις είναι οι παραπλανητικοί άξονες γύρω από τους οποίους χτίζονται συνήθως οι αρνητικές σκέψεις:

- «Όλα συμβαίνουν σε μένα!»

- «Όλα είναι χάλια!»

- «Μια ζωή έτσι θα 'ναι...»

Ως προς τα επαγγελματικά η εσωτερική αρνητική φωνή συνήθως μιλάει κάπως έτσι:

«Όταν κάποιος στη δουλειά μου ζητά να μιλήσουμε, αμέσως πάει ο νους μου στο κακό».

«Όταν κάτι δεν πάει καλά στη δουλειά, αμέσως αρνητικές σκέψεις με κατακλύζουν για το σύνολο της ζωής μου».

«Όταν τυχαίνει μια αναποδιά, νιώθω ότι θα κρατήσει για πολύ καιρό».

«Όταν κυνηγάω κάτι φιλόδοξο, νιώθω ότι άλλοι υποψήφιοι θα είναι καλύτεροι από μένα».

«Όταν πετυχαίνω κάτι, λέω συνήθως ότι απλώς έτυχε...»

«Όταν συζητάμε στην ομάδα κάποια καινούρια ιδέα, εστιάζω αμέσως στις πιθανότητες να μην πετύχει».

Κάποιοι επιφυλακτικοί – που μπορεί να αναγνώρισαν τον εαυτό τους στις παραπάνω καταστάσεις - επιχειρηματολογούν ως εξής: «Και τι να σου κάνει η θετική σκέψη; Να αεροβατείς στο ροζ συννεφάκι σου; ΕΓΩ βλέπω τα πράγματα ρεαλιστικά!»

Όσοι νιώθουν λοιπόν ότι ο πολύς «ρεαλισμός» μόνο μπλοκαρίσματα και φθορά τους έχει φέρει τελικά στη ζωή τους και είναι έτοιμοι να πειραματιστούν με νέες συνήθειες, μπορούν να ξεκινήσουν παρατηρώντας τι σκέπτονται. Είναι σημαντικό κάθε αρνητική σκέψη που φυτρώνει να μπαίνει κάτω από το φακό της αμφισβήτησης και να τορπιλίζεται με θετικό αντίλογο εν τη γενέσει της.

Πρόσφατα ζήτησα από μία coachee να σκεφτεί και να γράψει αναλυτικά τα επιτεύγματά της μέχρι σήμερα. Όπως και σε αρκετούς άλλους, η λέξη «επιτεύγματα» ακούστηκε ηχηρή. «Μα δεν έχω πετύχει και τίποτα ιδιαίτερο...». Εγώ πάλι, ως εξωτερικός παρατηρητής με μέτρο σύγκρισης την πορεία πολλών ανθρώπων, έβλεπα ακριβώς το αντίθετο.

Πόσο ψηλά βάζουμε τον πήχη στις επιδόσεις μας; Πόσο αυτονόητα θεωρούμε πράγματα που πετύχαμε; Το δικό μας «αυτονόητο» μπορεί να είναι το δύσκολο ή ακατόρθωτο για κάποιον άλλον. Ας μην το ξεχνάμε! Σε στιγμές που πέφτουμε ψυχικά ας ανατρέχουμε σε αυτή τη λίστα, αναγνωρίζοντας κάθε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο επίτευγμά μας, λέγοντάς μας «μπράβο!» για τις δεξιότητες που χτίσαμε, για τους ανθρώπους με τους οποίους δημιουργήσαμε σχέσεις εμπιστοσύνης, για όσα μάθαμε... Όποιο νέο στόχο θέλουμε να κυνηγήσουμε και να προσθέσουμε στη λίστα μας ή ό,τι άλλο θέλουμε να βελτιώσουμε, ας τα βλέπουμε με στρατηγική ματιά και αυτοπεποίθηση. Όχι με διάθεση για αυτομαστίγωμα. Η αίσθηση του ελλείμματος μόνο πίσω μας κρατάει.

Στα δύσκολα πώς αντιδράμε; Πόσο αφηνόμαστε να «κουβαλάμε» ανθρώπους και καταστάσεις; Πόσο μας ελέγχει το άγχος αντί εμείς αυτό; Μια ζωή σε ευθεία γραμμή δεν πρόκειται να ζήσουμε. Θα έχει σκαμπανεβάσματα. Το έχουμε αποδεχτεί; Γιατί αυτό είναι το πρώτο βήμα προς τη νηφαλιότητα. Είναι σημαντικό για λόγους αυτοσυντήρησης να δίνουμε στα πράγματα τη διάσταση που τους πρέπει. Ας παρατηρήσουμε, ανατρέχοντας σε παραδείγματα, ποιες καταστάσεις τείνουμε να δραματοποιούμε. Γιατί; Πώς το εκδηλώνουμε λεκτικά και μη λεκτικά; Σε ποιο βαθύτερο κομμάτι του εαυτό μας «χτυπάνε» και μας ενοχλούν τόσο; Αξίζει το αντίτιμο της φθοράς; Σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο από σήμερα πόσο σημαντικό θα νιώθουμε αυτό που μας συνέβη τότε;

Στην καθημερινή μας ζωή, φροντίζουμε να κάνουμε και πράγματα που έχουν νόημα για εμάς; Ή τα αναβάλλουμε συνεχώς για το ασαφές αύριο; Δεν χρειάζεται να είναι φαντασμαγορικά ούτε ακριβά. Μικρά και ουσιαστικά, όπως ένα καλό βιβλίο, μια σύντομη βόλτα, ένας καφές με έναν φίλο, ένα αγαπημένο τραγούδι... Δίνουμε ανάσες στον εαυτό μας;

Πάνω από όλα, μέσα από εύκολες ή δύσκολες διαδρομές, ό,τι κι αν έχει περάσει ο καθένας μας, έχουμε καταφέρει να είμαστε ακόμα εδώ, ζωντανοί, άρα μάχιμοι!

HRpassport