Αυτό είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Όμηρου Αβραμίδη, ένα βιβλίο που ασχολείται αποκλειστικά με την Κύπρο και την ιστορία της τη ταραγμένη περίοδο του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.
Ο συγγραφέας μας μιλά για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση, για την προδοσία και τη χαμένη αγάπη. Μας μιλά για τους ανθρώπους. Για ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, που είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τα πάντα για κάποιο σκοπό, που ξέρουν να αγαπούν βαθιά κι αληθινά και να μην αφήνουν το ποτάμι του χρόνου να παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Για ανθρώπους τους οποίους η μοίρα χαρακώνει ανεξίτηλα και τραγικά, κλέβοντάς τους ξανά και ξανά τη χαρά.
Γραμμένο σε κινηματογραφικούς ρυθμούς το κείμενο μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, σε συγκεκριμένους τόπους, στα βουνά και τα χωριά της Κύπρου, κι ύστερα στις πόλεις. Μιλά για τον αγώνα ενάντια στους άγγλους, για ήρωες που θεωρήθηκαν προδότες και προδότες που ντύθηκαν ήρωες, για παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, αλλά που το λίγο τους ήταν πολύ, αφού έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα.