Το θέατρο του παραλόγου

Του Κώστα Βενιζέλου

ΟΤΑΝ οι πολιτικοί δηλώνουν ότι «υπό τις περιστάσεις ήταν η καλύτερη λύση», σημαίνει πως το αποτέλεσμα ήταν μεταξύ πανωλεθρίας και… ήπιας ήττας. Ότι πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι (στην τελευταία περίπτωση στην κυριολεξία ήταν το κούρεμα).

Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου. Με την πολιτική που ακολούθησε η προηγούμενη κυβέρνηση και τη διαχείριση της νέας, στα δυο τελευταία Γιούρογκρουπ, χειρότερα αποτελέσματα δεν μπορούσαν να υπάρξουν. Αφέθηκε η χώρα σε ελεύθερη πτώση και ακόμη πέφτει...

Από τη μια οι νέοι κυβερνώντες απαριθμούν τα θετικά του Μνημονίου, το οποίο χαρακτηρίζουν αγγλιστί λάιτ, εκπλήσσοντας, όπως ακούμε ακόμη και τους αγέλαστους τροϊκανούς. Οι τελευταίοι απορούν με τα όσα ακούνε και πως επιχειρείται να προβληθεί το Μνημόνιο ως «καλό» και «χρήσιμο εργαλείο». Από την άλλη, οι προηγούμενοι κυβερνώντες, επενδύουν στη συλλογική αμνησία ή θεωρούν πως απευθύνονται σε πολιτικά αναλφάβητους. Ασκούν πολιτική έχοντας ως χρονική αφετηρία την 15η Μαρτίου. Όλα ξεκίνησαν τότε… Αμφότεροι, θα πρέπει να αισθάνονται την απαξίωση των πολιτών και την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτούς. Κι εάν δεν το έχουν αντιληφθεί τούτο, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Πέραν, όμως, τούτων που αφορούν το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι και τους δυο μεγάλους πόλους (έφυγαν οι αδέξιοι και ήλθαν οι αδέξιοι δεξιοί) προκύπτουν και διάφορα σημαντικά πολιτικά ζητήματα, που πρέπει να τύχουν σοβαρής αντιμετώπισης. Από την τελική εκδοχή του Μνημονίου αναδεικνύονται, μεταξύ άλλων, δυο πολιτικά ζητήματα, τα οποία δεν έχουν αντιμετωπισθεί, παρά τις επιδερμικές διαβεβαιώσεις και τις εξηγήσεις που δίνονται για ευρεία κατανάλωση.

Το πρώτο, πρέπει να υπάρξει μηχανισμός απεμπλοκής από το Μνημόνιο σε περίπτωση αποπληρωμής του δανείου. Η Τρόικα σαφώς και θέλει να καταστήσει πλήρως εξαρτημένη την Κύπρο μέχρι το τέλος του χρονοδιαγράμματος που έχει θέσει. Εάν, όπως αναφέρθηκε, τούτο θα περιληφθεί στη δανειακή σύμβαση, γιατί αποφεύχθηκε στο Μνημόνιο;

Το δεύτερο, πρέπει να ξεκαθαρισθεί εγγράφως και να περιληφθεί στη συμφωνία πως η Τρόικα δεν θα πρέπει να εκχωρήσει το δάνειο σε τρίτο μέρος χωρίς την εκ των προτέρων συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί τι μπορεί να σημαίνει για την Κύπρο να «αγοράσει» το δάνειο η Τουρκία.

Και τα δυο ζητήματα πρέπει να ξεκαθαρίσουν αμέσως.

Είναι σαφές πως η οικονομική κρίση έχει διαφοροποιήσει και το πλαίσιο των πολιτικών κινήσεων. Η διαχείριση ασκείται πάνω σε οικονομικούς δείκτες. Οι εθνικές κυβερνήσεις αντικαθίστανται με συνοπτικές διαδικασίες από τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ή της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Αυτό σημαίνει Τρόικα, Μνημόνιο και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Αυτό σημαίνει ισοπέδωση του βιοτικού επιπέδου και παράδοση των όποιων γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων έχει η χώρα. Αυτό κατάντησαν τη χώρα μας.

Πηγή: Φιλελεύθερος

ΟΤΑΝ οι πολιτικοί δηλώνουν ότι «υπό τις περιστάσεις ήταν η καλύτερη λύση», σημαίνει πως το αποτέλεσμα ήταν μεταξύ πανωλεθρίας και… ήπιας ήττας. Ότι πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι (στην τελευταία περίπτωση στην κυριολεξία ήταν το κούρεμα). 

Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου. Με την πολιτική που ακολούθησε η προηγούμενη κυβέρνηση και τη διαχείριση της νέας, στα δυο τελευταία Γιούρογκρουπ, χειρότερα αποτελέσματα δεν μπορούσαν να υπάρξουν. Αφέθηκε η χώρα σε ελεύθερη πτώση και ακόμη πέφτει...

Από τη μια οι νέοι κυβερνώντες απαριθμούν τα θετικά του Μνημονίου, το οποίο χαρακτηρίζουν αγγλιστί λάιτ, εκπλήσσοντας, όπως ακούμε ακόμη και τους αγέλαστους τροϊκανούς. Οι τελευταίοι απορούν με τα όσα ακούνε και πως επιχειρείται να προβληθεί το Μνημόνιο ως «καλό» και «χρήσιμο εργαλείο». Από την άλλη, οι προηγούμενοι κυβερνώντες, επενδύουν στη συλλογική αμνησία ή θεωρούν πως απευθύνονται σε πολιτικά αναλφάβητους. Ασκούν πολιτική έχοντας ως χρονική αφετηρία την 15η Μαρτίου. Όλα ξεκίνησαν τότε… Αμφότεροι, θα πρέπει να αισθάνονται την απαξίωση των πολιτών και την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτούς. Κι εάν δεν το έχουν αντιληφθεί τούτο, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Πέραν, όμως, τούτων που αφορούν το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι και τους δυο μεγάλους πόλους (έφυγαν οι αδέξιοι και ήλθαν οι αδέξιοι δεξιοί) προκύπτουν και διάφορα σημαντικά πολιτικά ζητήματα, που πρέπει να τύχουν σοβαρής αντιμετώπισης. Από την τελική εκδοχή του Μνημονίου αναδεικνύονται, μεταξύ άλλων, δυο πολιτικά ζητήματα, τα οποία δεν έχουν αντιμετωπισθεί, παρά τις επιδερμικές διαβεβαιώσεις και τις εξηγήσεις που δίνονται για ευρεία κατανάλωση.

Το πρώτο, πρέπει να υπάρξει μηχανισμός απεμπλοκής από το Μνημόνιο σε περίπτωση αποπληρωμής του δανείου. Η Τρόικα σαφώς και θέλει να καταστήσει πλήρως εξαρτημένη την Κύπρο μέχρι το τέλος του χρονοδιαγράμματος που έχει θέσει. Εάν, όπως αναφέρθηκε, τούτο θα περιληφθεί στη δανειακή σύμβαση, γιατί αποφεύχθηκε στο Μνημόνιο;

Το δεύτερο, πρέπει να ξεκαθαρισθεί εγγράφως και να περιληφθεί στη συμφωνία πως η Τρόικα δεν θα πρέπει να εκχωρήσει το δάνειο σε τρίτο μέρος χωρίς την εκ των προτέρων συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί τι μπορεί να σημαίνει για την Κύπρο να «αγοράσει» το δάνειο η Τουρκία. 

Και τα δυο ζητήματα πρέπει να ξεκαθαρίσουν αμέσως. 

Είναι σαφές πως η οικονομική κρίση έχει διαφοροποιήσει και το πλαίσιο των πολιτικών κινήσεων. Η διαχείριση ασκείται πάνω σε οικονομικούς δείκτες. Οι εθνικές κυβερνήσεις αντικαθίστανται με συνοπτικές διαδικασίες από τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ή της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Αυτό σημαίνει Τρόικα, Μνημόνιο και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Αυτό σημαίνει ισοπέδωση του βιοτικού επιπέδου και παράδοση των όποιων γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων έχει η χώρα. Αυτό κατάντησαν τη χώρα μας.

- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-k-venizelos/103/139978/to-theatro-tou-paralogou#sthash.mlgrbTmG.x21jiya1.dpu

ΟΤΑΝ οι πολιτικοί δηλώνουν ότι «υπό τις περιστάσεις ήταν η καλύτερη λύση», σημαίνει πως το αποτέλεσμα ήταν μεταξύ πανωλεθρίας και… ήπιας ήττας. Ότι πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι (στην τελευταία περίπτωση στην κυριολεξία ήταν το κούρεμα). 

Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου. Με την πολιτική που ακολούθησε η προηγούμενη κυβέρνηση και τη διαχείριση της νέας, στα δυο τελευταία Γιούρογκρουπ, χειρότερα αποτελέσματα δεν μπορούσαν να υπάρξουν. Αφέθηκε η χώρα σε ελεύθερη πτώση και ακόμη πέφτει...

Από τη μια οι νέοι κυβερνώντες απαριθμούν τα θετικά του Μνημονίου, το οποίο χαρακτηρίζουν αγγλιστί λάιτ, εκπλήσσοντας, όπως ακούμε ακόμη και τους αγέλαστους τροϊκανούς. Οι τελευταίοι απορούν με τα όσα ακούνε και πως επιχειρείται να προβληθεί το Μνημόνιο ως «καλό» και «χρήσιμο εργαλείο». Από την άλλη, οι προηγούμενοι κυβερνώντες, επενδύουν στη συλλογική αμνησία ή θεωρούν πως απευθύνονται σε πολιτικά αναλφάβητους. Ασκούν πολιτική έχοντας ως χρονική αφετηρία την 15η Μαρτίου. Όλα ξεκίνησαν τότε… Αμφότεροι, θα πρέπει να αισθάνονται την απαξίωση των πολιτών και την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτούς. Κι εάν δεν το έχουν αντιληφθεί τούτο, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Πέραν, όμως, τούτων που αφορούν το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι και τους δυο μεγάλους πόλους (έφυγαν οι αδέξιοι και ήλθαν οι αδέξιοι δεξιοί) προκύπτουν και διάφορα σημαντικά πολιτικά ζητήματα, που πρέπει να τύχουν σοβαρής αντιμετώπισης. Από την τελική εκδοχή του Μνημονίου αναδεικνύονται, μεταξύ άλλων, δυο πολιτικά ζητήματα, τα οποία δεν έχουν αντιμετωπισθεί, παρά τις επιδερμικές διαβεβαιώσεις και τις εξηγήσεις που δίνονται για ευρεία κατανάλωση.

Το πρώτο, πρέπει να υπάρξει μηχανισμός απεμπλοκής από το Μνημόνιο σε περίπτωση αποπληρωμής του δανείου. Η Τρόικα σαφώς και θέλει να καταστήσει πλήρως εξαρτημένη την Κύπρο μέχρι το τέλος του χρονοδιαγράμματος που έχει θέσει. Εάν, όπως αναφέρθηκε, τούτο θα περιληφθεί στη δανειακή σύμβαση, γιατί αποφεύχθηκε στο Μνημόνιο;

Το δεύτερο, πρέπει να ξεκαθαρισθεί εγγράφως και να περιληφθεί στη συμφωνία πως η Τρόικα δεν θα πρέπει να εκχωρήσει το δάνειο σε τρίτο μέρος χωρίς την εκ των προτέρων συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί τι μπορεί να σημαίνει για την Κύπρο να «αγοράσει» το δάνειο η Τουρκία. 

Και τα δυο ζητήματα πρέπει να ξεκαθαρίσουν αμέσως. 

Είναι σαφές πως η οικονομική κρίση έχει διαφοροποιήσει και το πλαίσιο των πολιτικών κινήσεων. Η διαχείριση ασκείται πάνω σε οικονομικούς δείκτες. Οι εθνικές κυβερνήσεις αντικαθίστανται με συνοπτικές διαδικασίες από τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ή της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Αυτό σημαίνει Τρόικα, Μνημόνιο και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Αυτό σημαίνει ισοπέδωση του βιοτικού επιπέδου και παράδοση των όποιων γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων έχει η χώρα. Αυτό κατάντησαν τη χώρα μας.

- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-k-venizelos/103/139978/to-theatro-tou-paralogou#sthash.mlgrbTmG.x21jiya1.dpuf

ΟΤΑΝ οι πολιτικοί δηλώνουν ότι «υπό τις περιστάσεις ήταν η καλύτερη λύση», σημαίνει πως το αποτέλεσμα ήταν μεταξύ πανωλεθρίας και… ήπιας ήττας. Ότι πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι (στην τελευταία περίπτωση στην κυριολεξία ήταν το κούρεμα). 

Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου. Με την πολιτική που ακολούθησε η προηγούμενη κυβέρνηση και τη διαχείριση της νέας, στα δυο τελευταία Γιούρογκρουπ, χειρότερα αποτελέσματα δεν μπορούσαν να υπάρξουν. Αφέθηκε η χώρα σε ελεύθερη πτώση και ακόμη πέφτει...

Από τη μια οι νέοι κυβερνώντες απαριθμούν τα θετικά του Μνημονίου, το οποίο χαρακτηρίζουν αγγλιστί λάιτ, εκπλήσσοντας, όπως ακούμε ακόμη και τους αγέλαστους τροϊκανούς. Οι τελευταίοι απορούν με τα όσα ακούνε και πως επιχειρείται να προβληθεί το Μνημόνιο ως «καλό» και «χρήσιμο εργαλείο». Από την άλλη, οι προηγούμενοι κυβερνώντες, επενδύουν στη συλλογική αμνησία ή θεωρούν πως απευθύνονται σε πολιτικά αναλφάβητους. Ασκούν πολιτική έχοντας ως χρονική αφετηρία την 15η Μαρτίου. Όλα ξεκίνησαν τότε… Αμφότεροι, θα πρέπει να αισθάνονται την απαξίωση των πολιτών και την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτούς. Κι εάν δεν το έχουν αντιληφθεί τούτο, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Πέραν, όμως, τούτων που αφορούν το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι και τους δυο μεγάλους πόλους (έφυγαν οι αδέξιοι και ήλθαν οι αδέξιοι δεξιοί) προκύπτουν και διάφορα σημαντικά πολιτικά ζητήματα, που πρέπει να τύχουν σοβαρής αντιμετώπισης. Από την τελική εκδοχή του Μνημονίου αναδεικνύονται, μεταξύ άλλων, δυο πολιτικά ζητήματα, τα οποία δεν έχουν αντιμετωπισθεί, παρά τις επιδερμικές διαβεβαιώσεις και τις εξηγήσεις που δίνονται για ευρεία κατανάλωση.

Το πρώτο, πρέπει να υπάρξει μηχανισμός απεμπλοκής από το Μνημόνιο σε περίπτωση αποπληρωμής του δανείου. Η Τρόικα σαφώς και θέλει να καταστήσει πλήρως εξαρτημένη την Κύπρο μέχρι το τέλος του χρονοδιαγράμματος που έχει θέσει. Εάν, όπως αναφέρθηκε, τούτο θα περιληφθεί στη δανειακή σύμβαση, γιατί αποφεύχθηκε στο Μνημόνιο;

Το δεύτερο, πρέπει να ξεκαθαρισθεί εγγράφως και να περιληφθεί στη συμφωνία πως η Τρόικα δεν θα πρέπει να εκχωρήσει το δάνειο σε τρίτο μέρος χωρίς την εκ των προτέρων συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί τι μπορεί να σημαίνει για την Κύπρο να «αγοράσει» το δάνειο η Τουρκία. 

Και τα δυο ζητήματα πρέπει να ξεκαθαρίσουν αμέσως. 

Είναι σαφές πως η οικονομική κρίση έχει διαφοροποιήσει και το πλαίσιο των πολιτικών κινήσεων. Η διαχείριση ασκείται πάνω σε οικονομικούς δείκτες. Οι εθνικές κυβερνήσεις αντικαθίστανται με συνοπτικές διαδικασίες από τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ή της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Αυτό σημαίνει Τρόικα, Μνημόνιο και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Αυτό σημαίνει ισοπέδωση του βιοτικού επιπέδου και παράδοση των όποιων γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων έχει η χώρα. Αυτό κατάντησαν τη χώρα μας.

- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-k-venizelos/103/139978/to-theatro-tou-paralogou#sthash.mlgrbTmG.x21jiya1.dpuf