Από την περασμένη Τρίτη, που πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των εκπαιδευτικών και των φοιτητών παρατηρείται έντονα μια προσπάθεια απαξίωσης του κλάδου. Θ’ αποφύγουμε να αναφερθούμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα, γιατί στόχος μας δεν είναι να έλθουμε σε αντιπαράθεση με κανέναν.
Αυτή η τάση προϋπήρχε. Τα δεδομένα ευνοούσαν τις σκληρές επιθέσεις κατά των εκπαιδευτικών, καθώς ήταν εύκολο να πεισθεί η κοινωνία για την… ευνοούμενη τάξη Είναι η πρώτη φορά όμως τώρα, που αυτό το φαινόμενο ξεφεύγει από τα επιτρεπτά όρια και επεκτείνεται σε μια ολοκληρωτική επίθεση που πλέον δεν έχει στόχο να πεισθεί η κοινωνία για το ….άδικο των εκπαιδευτικών, αλλά να πληγούν όσο το δυνατό περισσότερο οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί. Είναι μια επίθεση που αγγίζει τα όρια της ανηθικότητας.
Είναι κτυπήματα στην καθομιλουμένη «κάτω από τη μέση».
Αυτή προσπάθεια για να πληγούν οι εκπαιδευτικοί, θ’ αφήσει πίσω της μια τεράστια καταστροφή. Γιατί η παιδεία αποτελεί τα θεμέλια στα οποία κτίζονται και αναπτύσσονται τα έθνη, τα κράτη και η κοινωνίες ευρύτερα.
Αν τα ΜΜΕ θα έπρεπε να ήταν πιο προσεκτικά, τα μέλη της πολιτικής ζωής θα έπρεπε να ήταν διπλά προσεκτικά. Γιατί γνωρίζουν το αποτέλεσμα της ανυποληψίας που έχουν περιπέσει. Το είδαν ξεκάθαρα, τόσο οι ίδιοι όσο και η κυπριακή κοινωνία στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, όταν μια μεγάλη μάζα τους γύρισε την πλάτη και δεν πήγε να ψηφίσει. Αυτή η προσπάθεια της απαξίωσης του εκπαιδευτικού που αρχίζει από τον πρώτο πολίτη της Δημοκρατίας (αρνείται επίμονα να δεχτεί εκπαιδευτικές οργανώσεις) και επεκτείνεται σε όλα τα κόμματα της κυπριακής ζωής θα έχει χειρότερα αποτελέσματα.
Θα πάρουμε ένα κλασσικό παράδειγμα. Ποιος πολίτης της Δημοκρατίας δεν γνωρίζει σήμερα ότι σε όλα τα κόμματα υπάρχουν άτομα που χαράσσουν γραμμή στην οικονομία με βάση τα προσωπικά-οικονομικά τους δεδομένα και συμφέροντα;
Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά μεταξύ της απαξίωσης της πολιτικής και της απαξίωσης της εκπαίδευσης. Οι πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται ενώ οι εκπαιδευτικοί μένουν μέχρι τη συνταξιοδότησή τους επιτελώντας ένα έργο που υπό κανονικές συνθήκες δεν έπρεπε να τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Αυτή η προσπάθεια απαξίωσης οδηγεί στην αύξηση της νεανικής παραβατικότητας στα σχολεία. Όταν ο εκπαιδευτικός βάλλεται πανταχόθεν, ατεκμηρίωτα και αμφισβητείται από τον οποιοδήποτε, αυτό το παράδειγμα θα το μιμηθούν και οι μαθητές. Ήδη αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.
Η δημοκρατία απαιτεί το διάλογο με επιχειρήματα διατηρώντας ένα επίπεδο. Για μας είναι αδιανόητο να επαναφέρονται θέματα που γνωρίζουμε ότι αποτελούν την εύκολη καραμέλα προς κατανάλωση. Όποτε υπάρχει πρόβλημα οι …ειδικοί επανέρχονται πάντοτε με το θέμα του ωραρίου και των ημερών εργασίας των εκπαιδευτικών.
Ξεχνούν σκόπιμα όμως, ότι οι σημερινοί εκπαιδευτικοί που επέλεξαν αυτή την οδό, αποτελούσαν τότε τον ανθό της νεολαίας και την επέλεξαν έχοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα. Μιλούν για τις μέρες εργασίας ή των διακοπών των εκπαιδευτικών. Μετά από 50 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας ανακάλυψαν την ….ταχινόπιτα. Και εφόσον δεν υπάρχει η δυνατότητα να τους υποχρεώνουν να εργάζονται και το καλοκαίρι βρήκαν την εύκολη οδό της απαξίωσης και της υπόσκαψης του έργου τους.
Με τα πιο πάνω δεν τοποθετούμε στο απυρόβλητο τους εκπαιδευτικούς. Πρέπει να κρίνονται και να επικρίνονται, όπως οι υπόλοιποι πολίτες της Δημοκρατίας. Στη βάση όμως επιχειρημάτων. Μέχρι εκεί.
Πηγή: Χριστόφορος Παπαστυλιανού στο paideia-news.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου