Γιώργος Ζερβάκης - Εγώ κερά μου υποχωρώ...

Εγώ κερά μου υποχωρώ
Και στο θεό σ΄αφήνω
Απού τονε λένε δίκαιο
Να τον εϊδώ και κείνο

Είδα στη στράτα το θεό
Και του πα γεια σου ξένε
Και μου πε εγώ είμαι ο κύρης σου
Γιε μου δυστυχισμένε

Εσύ Χριστέ μου το 'βαλες
Τρεις μέρες το στεφάνι
Για σκέψου εμένα μια ζωή
Ίντα πληγές μου κάνει


Θεε μου μια χάρη σου ζητώ
Τα μάτια μου πριν κλείσω
Ευτυχισμένο θάνατο
Τσι αγκάλες της να ζήσω

Ποτέ μη πει εις το θεό
Κανείς πως δεν πιστεύει
Γιατί εκείνο προσκαλεί
Όταν θα κινδυνεύει

Πιστεύω πως υπάρχει θεός
Μα εμείς τονε χαλούμε
Γιατι καλό δε θέλουμε
Ο γης τ 'αλλού να δούμε

Τον άη Γιώργη βοηθό
Έχω στο χειμαδιό μου
Γιατί είναι και θαυματουργός
και συνονόματος μου

Στον άη Γιώργη έταξα
Ένα κριγιό μπροστάρη
Να 'χει καλά όσους περνούν
Από το Σεληνάρι

Από τα Μάλλια οντε περνάς
Και πας για Σεληνάρι
Ένα κεράκι άναψε
Στ' αη Γιωργιού τη χάρη

Αμα ποθάνει ένας βοσκός
Και τα δεντρά πενθούνε
Φυσά Βοριάς κι οι φούντες τους
Τον αποχαιρετούνε

Μέσα στη χιονοθύελα
Και στη βαριά κρυγιότη
Εκιά την καταλεί ο βοσκός
Την ακριβή του νιότη

Σκοπούς δε βάνω στην καρδιά
Ούτε και τη δυχτώνω
Και όντε θα κάνει εζημιές
Εγώ θα τσι πλερώνω

Αγρίεψε η μοίρα μου
Και στσι γκρεμούς γυρίζει
Και τσι χαρές που μου 'ταξε
Στσι πέτρες τσι χαρίζει

Αχι πως ενοστάλγισα
Φως μου τον έρωτα σου
Και φανερώνω τη χαρά
Όταν βρεθώ κοντά σου

Στο μισεμο σου μην ξεχνάς
Να΄ρθεις να πεις το γεια σου
Αλλά και αν δε μου το πεις
Θα πώ καλοστρατιά σου

Άραγες θα περνά καλά
Τώρα που ταξιδεύει
Γη μες το πλοίο σαν τρελή
Τρέχει να με γυρεύει

Έφυγε και δεν πρόκειται
Πια να ξαναγυρίσει
Κρίμας τα τόσα όνειρα
Να μην τα υπολογίσει

Έφυγε με παράτησε
Και μοναχός μου είμαι
Μα εύχομαι να περνά καλά
Σ' όποια αγκαλιά κι αν είναι

Έφυγε και έμεινε όνειρο
Το πως θα ζω μαζί της
Μια ακόμα περιπέτεια
Ήμουνα στη ζωή τζη

Έφυγε για να βγει ψηλά
Γι αυτό στεναχωρούμαι
Μα θα γκρεμοτσακιστεί
Και θα την ελυπούμαι

Εφυγες μα δε φταις εσύ
άλλη εκλογή δεν έχεις
μα να πάθεις κάτι θα πονώ
γι αυτό και να προσέχεις

Θεε μου πως το βαστά κοντό
Να βρίχνεται μακριά μου
Απού έπρεπε να μην κουνεί
Μέσα απ' την αγκαλιά μου

Στο τελευταίο ραντεβού
Το χέρι τζη κρατούσα
Γονατιστός και τση λεγα
Πόσο την αγαπούσα

Και το φεγγάρι ένιωσε
του χωρισμού τον πόνο
για αυτό γυρίζει ολονυχτής
Όπως και μένα μόνο

Είχα και γω ένα όνειρο
Μα έσβησε και είμαι τώρα
Ένας αετός χωρίς φτερά
Που τα σπασενε η μπόρα

Είμαι αετός στον ουρανό
Και το χρωστώ σε κείνη
Αφού για να πετώ ψηλά
Τη δύναμη μου δίνει

Είμαι αετός στον ουρανό
Μα σαν τη δώ μπροστά μου
Της δίνω ανωτερότητα
Και κλείνω τα φτερά μου

Εχάρισα τη τη ζωή
στη λύρα και σε σένα
γιατί κι οι δυο μου κάματε
τα χρόνια ευτυχισμένα

Τη λύρα έχω συντροφιά
στου πόνου την οδύνη
γι'αυτό δεν έκλαψα ποτέ
κλαίει για μένα εκείνη